Öğrenciler bir yığın halinde seradan ayrılırken yerinden ayrılmayan tek kişidedir Pavel Pravdin’in gözü. Lukasz Czeslaw’a o söylemiştir dersten sonra durmasını çünkü önemli haberleri vardır ikisi için de. Sera boşaldıktan sonra Lukasz, Pavel’in masasının yanına gelir, masaya dayanmışken “Ne söyleyeceksin?” diye sorar. Pavel Pravdin haberi vereceği için oldukça heyecanlı, sırıtır. “Seni ailemle tanıştırmak istiyorum.” Bir haftayı geçkin bir süre önce annesinden almıştır haberi evlerindeki bir davetle ilgili ve bunu lehine çevirmeyi düşünmüştür asistan. Tabii, ailesine belirli konularda tam olarak açılmadığı için Lukasz’ı direkt sevgilisi olarak tanıtamayacaktır anne babasına ancak ellerinde olandan en iyisini çıkarmaları gerekir, değil mi? Lukasz’ın duyduklarıyla suratında oluşan tereddütü fark eder Pavel ve gecikmeden müdahale eder – bu tepkiyi vereceğini tahmin ediyordur zaten. Lukasz, çoğu yaşıtı olan kardeşleriyle tanışmaktan bile çekinmiştir zamanında ve anne babası konusunda da çekingen davranmasının kaçınılmaz olduğunu biliyordur adam. “Dur, bir şey söyleme- lütfen, gelmeni istiyorum. Babam bir davet veriyor ve bence bu onları en azından görmen için çok iyi bir fırsat olabilir. Yuliş’le de konuştum; onun arkadaşı olarak geleceksin. Vera veya Sam daha uygun olurdu tabii ama annemin onlara karşı tavrından bahsetmiştim ve ben de babama- bu durumdan bahsedemeyeceğim için...” Pavel, gayet mutlu, açıklıyordur her şeyi – cümlesini bitirmeden omuz silker bükük bir dudakla, durumu açıklar bir şekilde ancak gülümsemeye devam eder hemen ardından. Ama Lukasz’ın ifadesinde beklediği tepkiyi bulamaz.

Beklemediği bir soruyla karşı karşıya kalmıştır oğlan bol bol toprak ve gübreyle iç içe geçen bir dersin ardından ve ağır gelmiştir ona, her türlü ağır gelecektir gerçi – kardeşleriyle tanışmakta bile çekinmişken anne baba bunun yanında çok daha büyük bir şeydir. Düşünmesi gerektiğini söyleyecekken Pavel Pravdin, tereddütünü fark etmiş, aynı hevesle cümlesini devam ettirir ancak Pavel Pravdin’in hevesine karşılık Lukasz çehresi sertleşir, kaşları çatılır duyduklarıyla çünkü düşündüğü bu değildir. Ama görünen o ki Pavel Pravdin ona sormadan her şeyi ayarlamıştır ve Czeslaw’ın buna itiraz etmeden evet diyeceğini düşünmüştür – yo, belki de düşünmemiştir zira Lukasz’ı bundan daha iyi tanıyordur. Pavel onun surat ifadesini görünce gülümsemesi silinir, kaşlarını çatar adam – Lukasz sert çıkışmak istemez ve sakince sorar: “Neden Julija’in arkadaşı olarak gelmek zorundayım?”

“Söyledim ya...” der Pavel. “Annemla babam durumu bilmiyor- annemin tepkisi yumuşak olabilir ama babamın tepkisinden çekiniyorum.” Dürüst konuşur, keşke ebeveynleriyle de cinsel yönelimi konusunda bu kadar dürüst olsa- ama değildir işte, yirmisini geçmiş bir adamdır ancak hâlâ ailesiyle yaşamakta ve ailesinden böyle önemli bir gerçeği saklamaktadır. Böyle bir olay da anca bir Pravdin ya da Ziyagil malikanesinde yaşanabilir zaten, herhalde. Lukasz’ın surat ifadesinde bir değişme olmaz. Pavel Pravdin yeni bir kavgaya sürükleneceklerinden korkar, beklentili gözlerini çocuğa dikmiştir.

“Biliyorum ama- daha ne kadar saklayacaksın Pavel?” Lukasz adamdan gözlerini kaçırır bir süre – ciddi bir konudur bu ve böyle bir anda açılmış olmasından dolayı hazırlıksız yakalanmıştır ancak eninde sonunda bununla yüzleşeceğini biliyordur oğlan. “Mezun olacağım. Beraber yaşayacağız diyorsun ama ailenin hâlâ hiçbir şey bildiği yok.” Pavel tam bir şeyler söyleyecekken Lukasz konuşmaya devam eder: “Demek istediğim, daha fazla kaçamazsın Pavel. Eninde sonunda söyleyeceksin ve bence artık vakti geldi. Ben ailenin karşısında başka birisi olarak durmak istemiyorum- bak, onlarla tanışmaktan çekindiğim konusunu bile geçtim. Tanışabilirim ama böyle olmaz.”

“Anlamıyorsun Lukasz.” Pavel Pravdin derin bir iç çeker – Lukasz’ın bu konuya itiraz edeceğini düşünmüştür tabii ancak bu yönden yaklaşacağı hiç aklına gelmemiştir asistanın. “Seni... öylece tanıştıramam. Babam- babamın tepkisinin hoş olacağını hiç düşünmüyorum ve henüz bu konuyu açmak için daha erken, bence. Babam bunu iyi karşılamayacak ve etkisini hepimiz hissedeceğiz- kardeşlerim de, annem de hissedecek. Onlara bir gün anlatacağım ama şimdi değil.” Lukasz’ın masaya çevrilmiş gözlerini bulur başını eğerek. “Lütfen, gelir misin?” diye sorar sakin tavrını koruyarak.

“Hayır.” Lukasz yutkunur, tırnakları tahta masanın tahriş olmuş kenarlarıyla oynamaktadır ve gözleri de oradadır. Başını kaldırır. “Madem onlara açılmanın zamanı değil, o zaman benim onlarla tanışmama da gerek yok.” Omuz silker, dudakları bir gülümsemeyle kıvrılır ancak gülümseme çabucak silinir. “Hazır değilsen zorlamaya da gerek yok. Onlarla tanışmaya o kadar hevesli de değilim zaten, biliyorsun- hiçbir zaman olmadım.” Pavel’in gözlerine kenetlenmiş gözleri, kısa bir süre sessizlik olur adam konuşmadan önce.

“Lukasz,” derken elini tutar oğlanın Pavel. Zorlukla yutkunur. “Lütfen,” diye tekrarlar ancak bir cevap alamayınca derin bir nefes alıp itiraf eder: “Onlara hiçbir zaman açıklamayabilirim.” Lukasz’ın sinirli bir şekilde nefes verişini rahatça duymuştur. Eli hala bileğinde, Pavel gözlerine bakarken oğlanın, korkuyordur. Lukasz güler ve kolunu kurtarır adamdan, bakışlarını kaçırır ve bir süre sessizlik daha.

Sonunda konuşan Lukasz olur, sesi eskisinden daha yüksek: “Hiç açıklamayabilirim de ne demek?” Birkaç adım geriye gitmiştir. “Bu senin hayatın Pavel. Burada bir gelecek planlıyorsun benimle ve ailene söylemeyecek misin gerçekten? Planın bu mu?” diye bağırarak sorar, kolları kızgın bir şekilde iki yana açılmış. Ardından tekrar güler sinirle. “Korkaksın Pavel. Ben korkaklık yapabilirim ama sen değil.”

“Burada ailemden bahsediyoruz Lukasz!” Oğlanın sesi yükselince Pavel de daha yüksek sesle konuşur bu sefer. “Onları kaybetmeyi göze alamam. Belki- belki öğrenirler ama henüz hazır değilim bunun için. Sen de diyorsun – mezun olmana az kaldı. New York’a gideceğiz. O evden ayrılacağım- belki o zaman söyleyebilirim. En azından işleri yoluna koymama izin ver lütfen- her şey yerine oturduğunda ve onlardan ayrılmaya hazır olduğumda yapabilirim bunu ancak.” Pavel’in sonradan sakinleşen sesine karşılık Lukasz’ın ses tonu aynı seviyede olacaktır.

“Burada bizim geleceğimizden bahsediyoruz!” Bağırırken sesinin titremesine engel olamamıştır. “Ailen umrumda değil. Benim düşündüğüm sensin Pavel ve biliyor musun? Eğer onlar seni olduğun gibi kabul edemeyeceklerse, onlara sahip olmanın ne anlamı var o zaman? Sağlıksız bir ailen olduğunu kabul et Pravdin. Annenin üvey kardeşlerine davranış şekli, babanla ilişkiniz... Ve sen bunu korumaya çabalamaya devam ediyorsun. Ama hepsi boşa, biliyor musun? Hepsi boşa- onlar senin benimle ilişkini kabul edemeyeceklerse, onlar oğullarının yaratılışını inkar edecekse, hiç olmasınlar daha iyi.” Lukasz arkasını dönmüştür Pavel’e, masaya yaslanmıştır. Gözleri yerdedir, hızlı hızlı nefes alıp veriyordur- histerik bir şekilde güler yine. “Bazen o aileden senin gibi birinin nasıl çıktığını merak ediyorum. Onlardan o kadar farklısın ki.”

Pavel Pravdin bir süre konuşamaz- Lukasz’ın söylediklerini kafasında tekrarlar ve kuracağı cümleleri düşünürken oğlanın sırtını izlemektedir. Hızlı nefes alışverişiyle vücudunun hareket edişini dışarıdan gözlemleyebilmektedir asistan. “Aile, ailedir,” der. “Belki onlardan farklı olabilirim ama...”

Lukasz başını arkaya çevirir ve adamın cümlesini keser: “Ama ne?” Doğrulur ve vücudunu tamamen asistanın tarafına çevirir. “Asıl sen anlamıyorsun Pavel. Aile kavramın o kadar farklı ki- ama senin söylediğin şey aile değil. Sen zorunluluk hissediyorsun. Onlara uymak istiyorsun ama şansa bak, DEĞİLSİN. Ve olamayacaksın. Onlardan farklısın ve sen onlara adapte olacağına onlar sana uyum sağlamalı. İşte bunu anlayamıyorsun!” Derin bir nefes verir.

"Lukasz!" diye bağırır sertçe Pavel. Sonra derin bir nefes verir, sinirli. Az da olsa sakinleşmeye çalışır çünkü çok sinirlenirse gerçekten pişman olacağı şeyler söyleyebilir adam. "Bu konuşmanın hiçbir yere gittiği yok," derken masasına döner Pavel Pravdin, pes etmiş. Ses tonu daha sakindir.

Lukasz masaya giden adamı şaşkın bir şekilde izler, ardından histerik bir şekilde güler. "Peki," der. Ancak pekisine rağmen onun susmaya, bu kavgayı sonlandırmaya pek niyeti yoktur. "Pes et tabii. Olayın içinden çıkamıyorsun, sonuç alamadan bırak gitsin, değil mi? Ama böyle süremez Pavel. Hayır, böyle süremez."

Pavel iki elini masaya koymuş ve tüm gücünü onlara veriyordur; sesinin yükselmesini engellemek için çabalıyordur. "Ben kararımı verdim Lukasz," der, gözleri oğlana değil karşıya bakıyordur. Kelimeler dişlerinin arasından zorla sökülüp alınıyor gibidir. "Ve kararıma saygı duymanı isterdim çünkü yaptığım şey için çok makul nedenlerim var."

"Makul nedenler, evet," der alaylı bir şekilde Lukasz. "Üzgünüm Pavel ama saçmalıklara saygı duymam." Czeslaw da sinirlendiğinde pişman olacağı şeyler söyleyebilmektedir, anlayacağınız ama pişman olacağını da pek sanmıyoruz çünkü şu an kendisinin yüzde yüz haklı olduğunu düşünüyor oğlan. "Ve üzgünüm, gerçekten üzgünüm bu yaşına gelmene rağmen ailene karşı durma olgunluğuna erişemediğin için. Ancak davete gelmeyeceğim için üzgün değilim. Beyimiz ne zaman uygun görürse bu göz korkutucu Pravdin ebeveynleriyle o zaman tanışırım, benim için gerçekten sorun değil!" Cümlesi sarkazm kokuyordur ancak Pravdinlerle tanışma konusu onun için gerçekten de sorun değildir. Henüz bilmiyor olsa da Czeslaw kanındandır belki de "gerçek" Pravdinlere karşı duyduğu bu sevgi yoksunluğu. Pavel'i seviyordu çünkü o... eh, öğreneceksiniz. Öfkeyle dolup taşıyordur şu an Czeslaw ve bu kavganın sonuçsuz kalmasından ötürü de pek memnuniyetsizdir. Arkasını dönüp gidecekken tekrar döner adama, kollarını iki yana açar halbuki adam Lukasz'a bakmıyordur bile. "Sana inanamıyorum," der ve sonra seradan hızla çekip gider. Hızlı adımlarla okul binasına doğru ilerliyordur, başını öne eğmiş. Derin nefesler alıp veriyordur. Sakinleşmek için başka şeyler getirmeye çalışıyordur aklına ancak işe yaramıyordur. Biriyle karşılaşsa ve bu onun en yakınlarından olsa bile patlayacaktır ona, o derece öfkelidir.

Pavel Pravdin, Lukasz'a bakmama konusunda bir rekor kırmıştır süre olarak. Öfkesini dizginlemeye çalışırken zorlanmaktadır adam; bağırıp çağırmayı engellerken onun yerine gözleri dolmuştur ve şimdi sinirden ağlıyordur resmen. Lukasz seradan çekip gittiğinde bir süre daha aynı pozisyonda durur Pravdin sonra masadaki kalemliği sinirle seranın öbür ucuna fırlatır bağırarak. Titriyordur; işte bağırıp içindeki öfkeyi kusmadığında böyle oluyordur Pavel. Ancak Pravdin öfkesini Czeslaw'a kusmadığı için gayet memnundur her ne kadar şu an ona gerçekten kızgın olsa da. Ailesine söyledikleri... Bu çocuğun saygı konusunda ilerleme kaydettiğini düşünürken tıpkı ilişkileri başlamadan önce olduğu gibi bir kavga yaşamışlardır. Hiçbir şey değişmemiştir, yalnızca bu sefer Pavel Pravdin biraz daha sakin kalmayı başarmıştır. O da kendisinin haklı olduğunu düşünüyordur - ailesiyle ilişkisi oldukça derindir ve bunu bozacak herhangi bir şeyden kaçınmaya çalışıyordur adam ancak Czeslaw'a bunu anlatamamıştır. Ya da Czeslaw anlamak istememiştir belki, bilemiyordur Pravdin. Tek bildiği şeyse bu fikrin hiç aklına gelmemiş olmasını dilediğidir. Aslında Lukasz böyle basit bir şeyi büyütmese de sorun olmazdı belki ama... Ne olurdu Yuliş'le gelse yani? Hiçbir şey. Hiçbir şey! Sadece evine sokmak istiyordur Pavel Pravdin onu ve bunda bile sorun çıkarmıştır oğlan. Resmen ilişkilerinin şimdiye kadarki en büyük kavgasını yaşamışlardır bunun yüzünden. Of, of. Pavel Pravdin yalnızca oflamak istemektedir. Başını ellerinin arasına almış, nefes alışverişini eski düzenine sokmaya çalışırken gözlerinden yanağına akan damlaları silmez.