I
Herkes bu dünyaya kendi hayatını yaşamak için gelirdi. Kimi yaşardı, kimisi yaşayamazdı. Hayatlarımızın başrolü olmalıydık; kısacık ömürlerimizde figüran olmak acınası olurdu. Evelyn fazladan bir kişinin daha yükünü sırtlamış ve kendi hayatında bile parlayamamış birisiydi. Ekmeğinden ufak bir ısırık alırken bile aslında kendisine biçilmiş hayatı yaşamıyordu. Büyük salonda herkes birileriyle oturmuş fazlasıyla oyalanıp pazar kahvaltısının tadını çıkarırken Evelyn taş zemin üzerinde ekmeğini bitirip hafta sonu işine gitmeye hazırlanıyordu. Ayaklarını öne doğru uzatıp lokmalar boğazına dizilirken sadece gökyüzünü izliyordu. İçeriden gelen konuşma seslerine, kahkahalara kulağını tıkayıp başını yukarı kaldırmak bu genç kızın en büyük lüksüydü hayatta. Birkaç yıldır bu düzene kendini alıştırmıştı, şikâyet edemiyordu. Çünkü biliyordu buna mecburdu. Sistemin ya da hayatın adaletini sorgulamıyordu bunu yapmayı uzun zaman önce bırakmıştı. Bu dünya böyle bir yerdi ve şikâyeti, itirazı kaldıramıyordu. Zaten tüm bunları yapmaya ne gücü ne de isteği vardı. Kardeşi Alain bir keresinde onu süper kahraman gibi gördüğünü söylemişti. Oysaki Evelyn’in süper kahramanla alakası yoktu. İçine attığı onlarca derdi taşıyabilmek, buna mecbur olduğu için yapmak süper kahramanların yapacağı türden bir şey değildi muhakkak. Anne ve babasını kaybettiğinden beri hayatına bir kaybı daha sığdıramayacağı içindi bu telaşı, öfkesi, çabası. Kulağa bencilce geliyordu evet ama zaten kendi hayatını yaşamayı bırakıp, başka birinin yaşaması için çabalaması yeteri kadar fedakârlık gerektirmiyor muydu? Ya da gerekirse kendi hayatından vazgeçip onun yaşamasını sağlamak istemesi…

Evelyn hiç güçlü kalmak istemiyordu aslında. O da sırf diğerleri gibi birilerine sığınmak ve aslında güçsüzlüğün keyfini sürmek istiyordu. Birçok insanın özendiği o ayakta kalan kişi olmak sanıldığı gibi güzel değildi. Gözyaşlarını içine akıtmak, boğazında oluşan yumruya rağmen nefes almaya devam etmek… Evelyn’i en iyi tanımlayan şeylerdi belki de. Bir de herkesin bilmediği, hatırlamadığı yönleri vardı. Ailesi yaşarken ki o dönemler. Kardeşinin hastalığı ile daha bütünleşmesi beklenen aile duygusunun daha körelmesi… Annesi ve babası arasındaki sonsuz gerginlik. Hatırlayabileceği kadar geçmişe iniyordu ama mutlu bir anı bulamıyordu. Sanki bu mutsuzluğun içine doğmuştu. Lokmaları ne kadar yavaş çiğnerse bu sonsuz paradoksa dönen düşüncelerden kurtulamayacaktı. Bunu fark ettiği anda her zamanki gibi boğazına dizilircesine ağzına tıkıştırmaya çalıştı ekmeği. Zaten oyalanması bile hataydı. Ekmeğin son parçasını da hızla ağzına attığında yutkunmakta zorlandığı için elini yumruk yapıp göğsüne vurdu nefes alması kolaylaşsın diye. Birkaç kez boğazını acıtacak şekilde öksürdükten sonra yavaşça ayağa kalktı. Öksürük kendisini zorlamasına ve gözlerinin yaşarmasına neden olmuştu. Elini ağzına götürüp ekmek kırıntılarını temizledi ve neredeyse gecikmekte olduğu işine koşar adım ilerledi.