Clara Jones gibi bir karakter iseniz, yalnızlığa pek de fazla tahammül edemezdiniz. Bu yüzden Hogwarts gibi kalabalık bir yerde yaşamak ona iyi geliyordu. Gerçi, asistanı olarak çalıştığı kişiyle anlaştığı pek söylenemezdi. Adamın bütün ayak işlerini Clara’ya yaptırmak gibi kötü bir alışkanlığı vardı ve Clara da itiraz etmeye çok çekindiği için bu durumu sorun etmiyormuş gibi görünüyordu ki bu hiç de hoşuna gitmeyen bir durumdu. Her ayak işine yollandığında içinden sayıp sövüyor, geri döndüğünde ise gülümseyerek sanki bu durum onun için uygunmuş gibi davranıyordu. Clara Jones için ikiyüzlü diyemezdiniz. Ama insanlara hayır demeyi bilmediğini söyleyebilirdiniz. O bunu kabul etmese de.

Okulda pek çok tanıdık insanın yanında en sevdiği kuzeninin de olması, ona burayı sevmek için bir neden daha veriyordu. Woody ve Clara, ikisi de ailenin dışlanmış insanlarıydılar. Aslında, davranışları düşünüldüğünde dışlanmaları anormal değildi. Hatta toplum tarafından halk düşmanı ilan edilip sürgüne gönderilmedikleri için şükretmelilerdi. Ama hayat daha kötülerini düşünüp şükretmek için çok kısaydı işte. Kuşların uçmasından bahsetmeyecekti. Yine bir gün Woody’le konuşurlarken Clara, “Bence biz evrimin bir üst basamağındayız Woody Jones, bu yüzden bizi anlayamıyor, dışlıyorlar. Kendimizle gurur duymalıyız.” demişti. Bu fikri ona çok zekice gelmişti. Emindi fazladan evrimleştiğinden.

Sabah kahvaltı postasında gelen mektup, fazladan evrimleşmiş Clara’nın keyfini yerine getirdi. O gün profesörün ayak işlerini bile koşabilirdi artık. Bir aydır beklediği mektup gelmişti! Hemen Woody’ye haber verip bunun hakkında abazan muhabbeti çevirmek istiyordu ama önce mektubu okusa daha iyidi galiba.

Her bir kelime içini ısıtmıştı. Tek sorun mektupta bayağı az kelime olmasıydı. Clara, bir an önce cevap yazsa mı yoksa birkaç gün beklese mi karar veremiyordu. Düşünmek için odasına giderken birden bire kendisini masanın başında elinde tüy kalemle buluverdi.

Flavio,
Mektubun beni ne kadar sevindirdi anlatamam. Okuldaki monoton hayatımda bir havai fişek etkisi yarattı. Flavio’nun orgazmın havai fişek patlamasına benzetildiğini hatırlayacağını umarak yazmıştı bunu. Burada her şey yolunda. Bir değişiklik yok. Ders anlattığımı söyleyemem. Belli ki burada o işe yaramıyorum. Daha çok profesörün angarya işlerini hallediyorum. Buralarda harcandığımı hissediyorum bazen. Ama yapabileceğim başka ne var ki? Ne yazık ki babamdan bana hanlar, hamamlar kalmadı. Çalışıp paramı kazanmalıyım. Bakmam gereken bir anneannem var. Ben tatillerde anneannemle kalıyorum. Dünyada en sevdiğim insan. Dilimizde onu ne kadar sevdiğimi anlatacak kelime yok. Zaten çok konuşmama rağmen, kelimelerin yetersiz olduğunu düşünmüşümdür her zaman. Ama susmak da bir şeyleri anlatmaya yetmiyor. Şahsen ben, suskunluklara anlam yükleyemiyorum. Gerçekten anlamıyorum. İnsanlar kırıldıklarında küsüyorlar ve benim bunu fark etmemi bekliyorlar ama bana söylemezlerse asla anlayamam. Kırıldım demek bu kadar zor olmamalı.

Hayatımda değişen bir şeyler olsa diye düşünmüştüm sabah kahvaltı ederken. Mektubun tam o sırada geldi. Seninle konuşmak çok zevkliydi. Eminim ki mektuplaşmak da öyle olur. Umarım devamı gelir. Şimdilik burada kesiyorum. Senin mektubun yanında ne kadar da uzadı. Ama ben böyleyim işte. Sanırım bu özelliğim seni rahatsız etmiyor.

Dünyada bu konuda yalnız olduğundan emin olabilirsin.
Sevgiler,
Clara J.