Galaksinin Batı Sarmal Kolu'nun bir ucunda, haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşede, gözlerden uzak, küçük ve sarı bir güneş vardır. Bu güneşin yörüngesinde, kabaca yüz kırksekiz milyon kilometre uzağında, tamamıyla önemsiz ve mavi-yeşil renkli, küçük bir gezegen döner. Gezegenin maymun soyundan gelen canlıları öyle ilkeldir ki dijital kol saatinin hâlâ çok etkileyici bir buluş olduğunu düşünürler. Oysa değişik ağaçlardan ve değişik özlerden yapılan bir çubuğun yarattıklarına şahit olsalar akıllarını yitirebilirler; hatta şaşkınlıktan ters mutasyon geçirip evrimde gerileyerek maymun soylarına geri dönebilirler. İşte bu yüzden, damarlarında Tanrı’nın bu mükafatı bulunan topluluklar, kendilerini lütufla bezenmemiş Mugglelardan saklamayı tercih etmişlerdi. Jelena Stanlavis de Tanrı’nın sevgili bir kuluydu.

O akşam da işten yorgun argın çıkmış, bir inşaat mühendisi olmanın nasıl bir şey olduğunu düşünerek yolda ilerliyordu. Gazete için haber peşinde koşmak oldukça yorucuydu, özellikle de bayram günlerinde. Üstüne bugün izinde olan Amelia’nın yerine topladığı haberleri de düzenlemek zorunda kalmıştı ki masa başında oturup haberleri yazıya dökmek Jelena gibi bir kadın için tahammül edemeyeceği kadar sıkıcı bir işti. Yine de bunun için ekstra ödeme alacağını öğrendiğinde o masa ve sandalye, bir nebzedaha katlanılır hâle gelmişti de günün sonunu görebilmişti genç cadı.

Bilirsiniz, mutlu aileler birbirlerine benzerler. Oysa her mutsuz ailenin kendine özgü bir mutsuzluğu vardır. Stanlavis Ailesi’ni bir kategoriye sokacak olursak onları mutlu kategorisine sokardık. Bu yüzden hayatlarındaki sıkıcılık artık onlara sıkıcı bile gelmiyordu. Alışmışlardı. Monotonluklarından zevk alıyorlardı. Belki de böylesi daha güzeldi. Ama anlaşılan babası Marko, mutlu hayatlarına heyecan katarak potansiyel bir mutsuzluğun peşindeydi. Deliye bak ölüp gidecek arkasından ağlayan biz olacağız diye düşünse de bunu dile getirmedi. Onun yerine yorgunluğunu gülümsemesinin arkasına saklayıp “Ben geldim millet!” diye yüksek sesle duyurdu eve vardığını. Yeğenlerinden önce abisini öpmüştü. Bu bir alışkanlıktı çünkü yaratıcısı da ortamda ilk abisini öperdi. Jelena ve pınk, abilerine düşkün insanlardı. Abisinin kokusunu içine çekti. Ardından babasını ve sırayla Anton ile Aleksa’yı öptü. İkizlerle Jelena’nın arasında sadece yedi yaş vardı, bu yüzden oldukça iyi anlaştıklarını söylemekten büyük bir memnuniyet duyuyorum. Özellikle Aleksa ile abla-kardeş ilişkisi geliştirmişlerdi. Kimse onların hala ve yeğen olduklarına inanmıyordu. Bu durumun Jelena’nın işine geldiğini belirtmeme gerek yok sanırım. Hala diye tanımlanmak kendisini yaşlı hissetmesine yol açıyordu oysa sadece yirmi altı yaşındaydı. Gerçi yirmi beşini geçtiğinde aman yarabbi yaşlanıyorum diye düşünmüştü, yalan yok. Yaşlandığını ilk hissettiği zamandı yirmi beşinci yaş günü pastasının mumlarını üflediği an. Belki de o da yamaç paraşütünü denemeliydi.

“Darlamasana gençleri. Eminim bugün konuşmak istedikleri konu gelecek planlarıdır.” Abisi bazen çok abi oluyordu ve pınk bu rpde çok fazla italik kelime kullanmıştı. “Anton, bize peşinde dolaşan kızları ve peşinde dolaştığın kızı anlat. Öyle bir şey yok deme, çünkü hiç kimse kör değil sen yalnız kalamazsın.” Sonra da Thor’daki Chris Hemsworth gülüşü* yaptı.

*