Son bir ısırık aldığı ekmeğini hızla çiğnerken Archie'nin ileride tek başına oturduğunu görüp koşar adım onun yanına gitti ve izin dahi almaksızın kaba etini çimlere yaydı. Herhalde çocukla her yan yana gelişlerinde insanlar onları tiyatro figürlerine benzetiyorlardı. Archie daima üzgün olan, Eve de daima mutlu olan. Çocuğun asık suratına biraz daha dikkatli daraldığını fark etti. Mütemadiyen üzgündü bu çocuk. Eve'in bile çığlık atası geliyordu bir noktadan sonra. Ayağıyla çocuğu dürtükleyip kendisine bakmasını sağladı. "Ulan hala aynı noktadasın. Azcık geliştir kendini delikanlı." Dirseklerinden yardım alarak çimlere uzandı. Eve Archie'nin en çok bu huyundan nefret ediyordu. Çok duygusal vıcık vıcıktı. İnsanı bayıyordu. Bazen bu çocuğu şu hale getiren kızı şöyle bir güzel pataklamak istiyordu fakat Archie öyle iğrenç seviyordu ki muhtemelen Eve'in karşısına geçip ben sana küsüm dersi. Çocuk gibisin be Archie, gelmişsin on sekiz yaşına.

Eve ne söylerse söylesin çocuğun suratındaki o ifade değişmediği için kız daha da sinirlenip onu şamarcı söğüde doğru fırlatmak istedi. Yeter ulan yeter. Kızın kendi dertleri kendine zaten yetiyordu bir de ana okulu seviyesindeki aşklara gelemezdi. 'Seviyosan git konuş.' demişti zamanında cadı. Fakat Archie gidip konuşmak yerine uzaktan sevmeye devam etmişti. Sonra da işte böyle ağlak ağlak geziyordu. Bu cadının delikanlı ruhuna aykırıydı bu. "Archie o suratındaki ifadeyi değiştirmezsen yeni bir ifade kazıycam." Bu konuda oldukça ciddiydi Eve.

Saatlerdir sadece tırnaklarına bakıp kara kara düşünüyordu. Bu sevda onu çıkmaza sürüklüyordu. Ah Anika neden Anika'sın sen? Yuri'den kutulsa Hafılkanks'tan kurtulamazdı. Aslında Hafılkanksları geride bırakmanın bir yolu vardı. Eve eğer Vali ve Dimi stajyerliğine terfi edebilirse kaleyi içten fethederdi. Ama Eve bu görev için Anika'yı ortadan kaldırmayı planlıyordu. Zavallı Archie, sonsuz paradoks hastalığına yakalandı. Yerden bir tutam ot koparıp onlarla oynamaya başlamışken hemen bitişiğine Eve'in oturduğunu fark etti. Nereye gitse yalnız bırakmıyordu çocuğu. Hayır duygularına saygı duysa böyle sesini çıkarmazdı. Biliyordu genç cadının mizacı buydu fakat kalp söz dinler miydi? Cadının söylediklerini omuz silkerek duymazdan geldi. Tabii aynı yerde olacaktı. Anika yer değiştirmiyordu ki. Kızıl cadıya açılamıyordu da. O zaman ondan kaçardı. Gerçi böyle de görüşemiyorlardı. Ne dram.

Eve'in her söylediğini duymamış gibi yaparak aslında çok başarılı bir büyücü olduğunu kanıtlamıştı. Kız sürekli bir şeyler söylüyordu fakat Archie kendi ruh sağlığı için onu dinlemiyordu. Arada bir kız büyücüyü tehdit ediyordu fakat bu tehditler sonuç verseydi Archie şu an aşk acısı çekiyor olmazdı. Aniden gelen bir cesaret patlamasıyla birden sesini yükselterek ekledi. "Yeter be. Sevmek de mi suç? İçimiz yanıyor ulan." Vay Archie sesin çıkıyormuş kuşum.