Kendi mutluluğumuzda ne kadar güçlü olduğumuzu ve onun ise kendi gizeminde nasıl zayıf olduğunu hatırlayın diye karalanmıştı kitabın orta sayfalarında. Eski basım kitabın mürekkebi bazı sayfalarda silikti ve bazı sayfaların numaraları bile okunmaz hale gelmişti ama genç cadı biliyordu ki, sayfa numaraları değil de cümleler kitaptan silinmiş olsa bile onları hafızasına, zihninde tamamlayabilecek kadar iyi taşımıştı.

İnce gövdeli ağaca sırtını yaslamıştı ve göğsüyle aynı hizadaki bacaklarının üzerinde kitabını sıkıca kavramıştı. Parmakları, rüzgarlı havaya rağmen kitabın siyah kapağının üzerini terletiyordu. Ortak salonu terk etmeden önce tişörtünün üzerine giydiği kot ceketini şimdi katlayıp yanına koymuştu.  Yeni bir sayfaya geçerken esneyen cadının sarı saçları kitabının iki yanından dökülüyordu. Gökyüzünde boşluk bırakmayan bulutlar bugün güneşi göstermemekte inatçıydılar. Geçen yaz Lilith ile birlikte Paris’ten aldıkları tişörtünü içine soktuğu kısa şortu giydiğine pişman olmuştu. Üç gündür etkisini gösteren ılık ve güneşli hava bugün yoktu. Üstelik gece incecik yağan yağmur üzerinde oturdukları çimenleri ıslatmıştı ve soğuk, çıplak tenine temas ettikçe kız hafifçe titriyordu. Yine de bu olumsuz koşullar, bugünün Londra’nın ideal kitap okuma havasına sahip günlerinden biri olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Paris’te yaşamaya başladığında güneşli bir şehre ait olmanın zorluğunu çekmişti. Ama yağmurlu bir öğleden sonra, salonun ortasına taşınmış piyanosunu çalmaya başladığında o havayla sık sık yaşamayı sevmişti. Kendi parmaklarının tuşların üzerine hafif baskı uyguladığında piyanosun çıkardığı sesler yağmur damlalarının düzensiz ritmiyle buluştuğu zaman genç cadı daha güzel bir şeyler düşünemez oluyordu ve bazen yağmurlu günlerde burada, Hogwarts’ta, büyük tahta kapıyı üzerine kilitleyip aynı atmosferi yaşıyordu.

Diğer sayfaya geçti, bir süre sonra bir diğerine ve bir diğerine daha. Karşısında oturan cadı ise neredeyse kitabının son sayfalarını okuyordu. Carlie Myracle’ın aksine üzerinde bol bir örgü kazak ve altında koyu gri bir tayt vardı. Saçları ise her zamanki Lilith Asjuëd saçlarıydı. Uzun, kestanemsi bir kahverengi ve toplanmayacak kadar gür. Kitabının arasına parmaklarını yerleştirdi ve yeniden esnedi. “Çok iyi birine benziyorsun ama eminim buradan uzaklaşırsan daha iyi biri olduğunu düşüneceğim.” Lilith, kitabın içinde geçen cümleyi taklit etti. Genç cadı ise parmaklarını sayfaların arasına yerleştirip, karşısında oturan en yakın arkadaşına dil çıkardı. “Beni Üç Silahşörlerden alıntı yaparak başından savamazsın, daha iyisini bulmalısın.” Kaşlarının arasında oluşan çizgi ve aşağıya doğru büzdüğü dudaklarını saniyeler içinde suratından silip güldü. “Seni başımdan savamazsam kendim giderim. Hem zaten açım, puding yicem.” Üç Silahşörleri, Carlie’nin kucağına bıraktı ve bağdaş kurduğu çimenlerin üzerinden kalktı. Taytı kırışmıştı, saçının arkasına sabah tutturmaya çalıştığı tokayı, parmaklarını saçlarının arasından geçirdiğinde fark etti ve çıkarıp onu da Carlie’ye fırlattıktan sonra kaleye doğru yürümeye başladı. “Bana da getirmezsen kitabını göle fırlatırım Asjuëd!” Kızın arkasından bağırdı ama Lilith parmak uçlarında dönüp hafifçe eğildikten sonra kıza, aynı Carlie’nin ona yaptığı gibi dil çıkardı. Arkasına bakmadı, adımlarını hızlandırarak yürümeye devam etti.

Lilith’in dönmesini beklerken ağaca yeniden yaslandı. Bir keresinde babası ona kitap okurken nasıl göründüğüne dair bir not bırakmıştı. Kitabı okurken karakterden bir parçayı içinde bulunduran insanlardansın. İçine hapis oluyorsun ama aynı zamanda yaşıyorsun. İçinden çıkmak istemiyorsun, özellikle sonlardan nefret ediyorsun çünkü her ne kadar geriye dönüp tekrar okuma şansın olsa da, daha fazlasını öğrenemeyeceğin için üzülüyorsun. Kelimeler hiç bitmesin istiyorsun. Ayrıca rahatsız edilmeyi de sevmiyorsun, prenses. O yüzden sana not bırakıyorum, okuduktan sonra beni arayabilirsin. Seni çok seviyorum, baban, Steven. Adam şirketin İsviçre’deki toplantısı için uçağa yetişmeliydi ama Carlie’yi rahatsız etmek istememişti. Kalbinin üzerine bir hançer yerleştirilmiş gibi hissetti birden. En ufak bir hamle ile gri tişörtünün üzeri kana bulanabilirdi. Ama kız geri çekilmeyi biliyordu. Gözyaşları da öyle, hatta daha iyisini.

Bülbülü Öldürmek. Bir zamanlar kırmızı akikle aynı rengi taşıması gereken kitap kapağı, zamanın pusuyla ihtiyarlamaya başlamıştı. Ellerini, kenarları kırış kırış olmuş sayfaların üzerinde gezdirdi genç büyücü. Kitabın etrafını kaplayan toz öbeği, uzun süredir rafta yer aldığını kanıtlıyordu. Kütüphanenin kendine özgü ahşap kokusunu içine çekti ve rafların arasından ortamı terk ederek, koca taş merdivenlerden indi. Hafta sonu olduğundan serin duvarların arasına sıkışmış koridor fazla kalabalık değildi; normalde insanı son derece rahatsız eden gürültülü konuşmalarla kaplı olurken, şimdi fazlasıyla sessizdi. Bu suskun holü de arkasında bırakıp, rüzgârlı bahçeye ulaştı. Aniden gözlerinin ışıkla buluşmasından rahatsız olunca bir süre gözlerini kapatıp öylece dikildi. Çıkarken üzerine aldığı lacivert ceketinin kollarını çekiştirerek, bir grup arkadaşıyla birlikte gölün kenarında dikilen bir ağacın yanında kendisine eliyle işaret eden Draven'a doğru ilerledi. Yakalandığı için büyük bir iç çekmeyi de unutmadı. Gruba ulaşınca kardeşinin ona ayırdığı boşluğa yerleşti. Bulutların arasında bir görünüp bir kaybolan Güneş, gölün üzerinde ışık oyunları oluşmasına sebep oluyordu. Kendisine verilen selamlar üzerine birkaç kelime mırıldandı. Birkaç cadı ve büyücünün bulunduğu bu grupla Draven dışında pek bir bağlantısı olduğu söylenemezdi. Günün geri kalanında da zamanını onlarla geçirmeye dair bir planı yoktu bu yüzden aralarından sıyrılmasını sağlayacak bir konu bulmayı umdu. Aralarında dönen sohbetin dikkatini çekmemesi üzerine, başını kaldırıp etrafa göz atmaya başladı. Biraz ileride kitaplarına gömülmüş iki cadı oturuyordu. Fakat bunlardan bir tanesine baktığında içini garip bir his dalgası kaplamadan edemedi. Genç cadı, uzun ince parmaklı zarif ellerinin arasında tuttuğu kitaba kendini o kadar kaptırmış görünüyordu ki, Damian, dolgun dudaklarının köşesine çarpık bir gülücük koydurmadan edemedi. Omuzlarından aşağı dökülen sapsarı saçlar, soluk ve neredeyse şeffaf olabilecek kadar beyaz teniyle inanılmaz bir uyum oluşturuyordu. Hafifçe aralanmış dudaklarından aldığı hassas nefeslerle inip kalkan göğüs  kafesi ve önündeki satırları okudukça yavaşça çatılan kaşları kendisine inanılmaz saf bir güzellik veriyordu. Yanındaki kıpırdanmalar ilgisini çekene kadar bir süre karşısındaki genç cadıyı süzdü. Draven’ın elini omzunda hissedince ayaklanmaya başlayan gruba doğru döndü. Kardeşi, kendisine bir şeyler söylemiş olmalıydı; mavi gözlerinin üzerinde çattığı kaşlarıyla kendisinden bir cevap bekliyor gibi görünüyordu. Cadıya kaçamak bir bakış attıktan sonra dikkatini toplayıp konuştu. “–Siz gidin, benim biraz işim var.” Sağ eliyle tuttuğu kitabı kaldırıp görmesi için salladı. Draven’ın omzunu kavramakta olan eli biraz gevşedi. Büyücüye doğru eğilerek, kafasıyla, az önce izlediği cadıyı işaret etti. “–Bu kadar düşmüş olamazsın.” Omzunu hafifçe tokatladıktan sonra eli cebinde, başıyla selam verip, ilerideki arkadaşlarına katıldı. Draven’ın bu davranışı sinirini bozmaya yetmişti. İçinden kendisine birkaç küfür savurdu. Kabul, kendisinin de geçmişte karşı cinsi nesnelleştirdiği zamanlar olmuştu ancak o zamanların üzerinden uzun süre ve olaylar geçmişti. Aslına bakılırsa ilişkileri ciddiye almayı sevmiyordu. Kimsenin, binlerce romana konu olacak kadar büyük sevebileceğine inanmıyordu ki aşka inansın. Aşk kavramı, onun için sadece üç harfli bir kelimeden ibaretti; daha fazlası değil. Ama her erkek gibi o da kendi yeteneklerini kullanıp, birilerinin aklında yer ettiğini bilmeyi seviyordu. Bu, o insanları kullanması gerektiği anlamına gelmiyordu; kendisine ve çevresine karşı inanılmaz büyük bir saygıya sahip olmayı öğrenerek büyümüştü. Gözünün kenarına ilişen hareketlenme düşüncelerinin dağılmasına yardım ederken, az önce sarışın cadının yanında oturan genç kızın hızlı adımlarla kaleye doğru yol aldığını gördü. Yüzüne yavaşça küstah bir gülümseme yerleşmesini engelleyemedi. Bu boşluğu fırsat bilip bulunduğu yerden kalkarak, hafif bir kavis çizerek sarışın cadının altında oturduğu ağaca doğru ilerledi.

Geçen akşam yağan yağmur sebebiyle hala nemli olan ağacın kabuğuna yaslandı. Az önce arkadaşının yaslandığı bu ağaca yaslanmak, genç cadıyı daha yakından görebilmesine olanak sağlamıştı. Fakat buz mavisi gözlerini kitabın sayfalarında gezdiren cadı, Damian’ın orada dikildiğini fark etmiş gibi görünmüyordu. Bu durumdan yararlanarak hafifçe eğildi ve kızın elinde duran kitabın adını okumaya çalıştı. Bunun üzerine yüzünde gittikçe büyüyen gülümsemeyle boğazını sessizce temizleyerek Bülbülü Öldürmek adlı kitabı sol eline alıp ucundan tuttu ve dudaklarını hafifçe aralayarak konuştu. “–Sesimi duymaktan korkma. Söylediğim hiçbir şeyden çekinme. Ben genç ölen biri gibiyim. Tüm hayatım boyunca da öyleydim.”*

*A Tale of Two Cities, Charles Dickens.

4 Nisan 2002 – Stockholm

Gökyüzü öyle parlak ve beyazdı ki, etrafı kaplayan beyaz huzur örtüsünden bir ton daha mavi olan açık denizden ileriye bakınca, su ve havayı ayıran o ince çizgiyi fark etmesi için buz rengi gözlerine gölge düşüren kumral kaşlarını iyice çatması gerekmişti. Tüm çocukluğunu geçirdiği Stockholm’ün kışı her zaman çok soğuk olurdu ama bir gece karanlık yıldız havuzuna bakıp, ertesi gün kar yağmasını diledikten sonra uyumaya gittiğinizde ve sabahın olabilecek en erken saatinde; kardeşiniz tarafından KAR! nidalarıyla uykunuzdan uyandırıldığınızda; hava ne kadar soğuk olursa olsun umurunuzda olmazdı. Bugün de onlardan biriydi. Dün malikanenin kütüphanesinde şömine önünde Draven’la, oyuncak arabalarını canlandırmak için o kocaman, deri büyü kitaplarını karıştırırken kar yağması için bir dilekte bulunmuşlardı ve karşılığında şöminede yükselmeye başlayan ateş üzerine çok büyük umutlarla sıcacık yatağında uykusuna dalmıştı. Sabah, kahvaltı bile etmeden kendilerini bembeyaz tüle bürünmüş yumuşaklığa attıklarında maalesef ki eğlenceleri kısa sürmüştü. Babası tüm o ciddiyeti ve sert mizacıyla, binanın koyu kahverengi kapılarından çıkmış, Draven’a artık büyüdüğünü ve kendine yarışır davranması gerektiğini dile getirdikten sonra birkaç saat içinde başlayacak büyücülük derslerine hazırlanmasını söyleyip gitmişti. Kendisiyle göz göze gelmeyi bile reddettiğinde, her zaman olduğu gibi kendisini çok kırgın hissetmişti Damian. Oysa o yaşta kırgınlık kelimesinin anlamını lügatında bile bulundurmaması gerekirdi. Omzunu sıvazlayan abisine gülümseyerek, uzun bedeninin içeri girmesini izledikten sonra odasına gitmiş, annesi kendisini dışarı çıkarmayı talep edene kadar da pencerenin önündeki koltuğa geçip dışarıyı seyretmişti.

'Damian, haydi tatlım gidiyoruz.' Beresinden, iri gözlerinin önüne düşen kumral saçlarını, eldivenlerinin sardığı parmaklarıyla tekrar içeri tıkmaya çalışırken, deniz kenarından ayrılıp, küçük adımlarla annesinin yanına yöneldi. Kendisine uzatılan siyah eldivenli narin eli tuttu ve az önce başka birisinin durduğu belli olan karlı zeminden betona çıkıp, karşıya geçtiler. Bir ucundan öbür ucuna kadar muggle dükkanlarıyla dolu geniş bir sokağa girdiler ve hızlı adımlarla ilerlediler. Siyah, eskilikten yıkık dökük tabelası, altın renginden kocaman, demir bir kapı kulpu olan dükkanın önüne geldiklerinde annesi durdu ve kendisine doğru hafifçe eğilerek arkasındaki bir yeri işaret etti. ‘Duyduğuma göre buradaki en büyük kütüphaneymiş. Draven için alabileceğin bir hediye bulabilecek misin, git bak bakalım. Ben gelip seni bulacağım.’ Annesinin o tanıdık ela gözlerine baktı, dudaklarına bir gülümseme yerleştirince kısılan gözlerinin kenarları hafifçe kırışmıştı. Bunu güzel bir fırsat olarak gören genç büyücü kafasını salladı ve geriye bakmadan dükkana doğru ilerledi. Daha içeri girmeden vitrinde sergilenen binlerce çeşit, renkli, soluk, deri kaplı, iri harflerle yazılmış kitap kapakları bile göz bebeklerinin büyümesi için yeterli olmuştu. Henüz tam anlamıyla kendine ait bir kitabı olmasa da okumayı biliyordu ve daha küçük bir çocuk olmasına rağmen bu fazlasıyla hoşuna gidiyordu. Küçük ellerini irice açıp, kocaman açılmış buz mavisi gözlerinin yer aldığı kafasını cama dayadı. Büyülenmiş bir şekilde içeriyi incelerken, karşısında kendisine sinirli bir şekilde işaretler yapan, çatık kaşlı, beyaz bıyıklı beyi görünce tırsıp geri çekildi. Ve o anda camda, sanki hayalmiş gibi bir yansıma, bir kadın suratı gördü. Simsiyah uzun saçlara sahip, daha önce görmediği ama kendisine çok fazla tanıdık gelen birisiydi bu. Hayal olduğuna inanmasa, kadının gözlerinin bir an için kehribar rengi parlayıp söndüğünü gördüğünü söyleyebilirdi. Fakat bu olay o kadar ani bir şekilde gerçekleşmişti ki, gözlerini kapayıp açtığı diğer saniye, siluet yok olmuştu. Ani bir hareketle, atkı ve montlarla sarılmış minik bedenini arkaya çevirdiğinde, tam önünde, yerde duran ufak bir kitap gördü. Eğilip kitabı eline aldı, kapağındaki beyaz zemine kazınmış siyah harfler, adının ‘Küçük Prens’ olduğunu söylüyordu. İçini kaplayan ufak bir mutluluk eşliğinde ilk sayfayı açtı ve sarı bir kağıda karalanan dağınık harfleri okumaya çalıştı pour vous, mon fils. Annesinin kendisine öğretmeye çalıştığı bu dildeki sözcükleri tanıması biraz zaman alsa da yazının ‘senin için, oğlum’ dediğini anlayabilmişti fakat hediyeyi veren kişinin gerçekten kim olduğunu asla anlayamadı.

Kendi buzullarını barındırdığı keskin mavi gözleri, zekice bakan okyanus ile birleştiğinde belki insanların anlayamayacağı ama cadının da fark ettiğini bildiği ufak bir şimşek dalgası yaratmıştı aralarında; somutluğu üzerine yemin edebileceği kadar elle tutulur bir şekilde hissetmişti bunu. O anda, arasının en iyi olduğu şeylere; kelimelere bile dökemeyeceği kadar farklı bir his, vücudundaki en küçük hücreyi bile uyarmıştı, sanki bu, maneviyatı yeryüzünde var olduğundan beri bulması gereken bir şeydi. Çok kısa bir an, uzun zamandır aradığı varlığa olan bu açlık hissi vücudunu yoklayıp, sanki hiçbir şey olmamış gibi çekip gitmişti. Daha bir dakika önce o dalganın somutluğundan bu kadar eminken; şimdi öyle bir hissin gerçekten var olup olmadığı sorgusu aklını bile kurcalamıyordu. Güneşi saklayan yaşlı bulutlar, kızın beyaz teninde ve sapsarı saçlarında ışık gösterileri sunarken, baharın canlılığını ve huzurunu andıran o ince ses kulaklarına çalındı. Ardından o sesi takip eden bilmiş kelimeleri ve hareketleri, büyücünün yüzüne o soğuk ama zevk alan gülümsemesini yerleştirmesine neden olmuştu. İnatçı ve sıkı bakışları, bir an bile kendininkileri terk etmedi. Cadının kafa tutuşu hoşuna gitmişti. Bulunduğu yerden biraz daha ilerleyerek iyice eğildi, şimdi suratları aynı hizadaydı. Gözlerini bir an bile kırpmadan, kontrollü bir şekilde ona daha da yaklaştı. Şimdi suratları arasındaki santimler sayılırken, saçlarından yayılan papatya kokusu daha da güçlenmişti. İnsanlara göre çok daha güçlü olan duyuları yüzünden aralarındaki nefesin birbirlerinin tenini okşadığını hissedebiliyordu. Hafifçe gözlerini kıstı ve karşısında, geri adım atmayan surata bakışlarını odakladı. Dudaklarını yavaşça ve dikkatle ıslattı; boğuk ve derin sesiyle, her kelimeyi bastırarak, bir fısıltı gibi konuştu. “–Bilmeni istiyorum; ruhumun son hayali oldun.” Saniyeler geçmeyi unutmuş gibi bir an öylece kaldılar, ikisinin bakışları da, bir diğerininkini terk etmeye cesaret edemiyordu. Daha sonra sanki aralarındaki büyülü ip aniden kesilmiş gibi aniden ayağa kalktı ve arkasındaki ağaca yaslanmak üzere geri çekildi. Nasıl olduğunu tam olarak söyleyemese de cadının da, kendisininki gibi kalbinin ritminin değiştiğini bir şekilde biliyordu. Aradaki garip havayı dağıtmak istercesine özenli kelimeleri bulmaya çalıştı. Zaman akıp geçti belki de ve o anca konuşabildi. “–Güzel seçim. En azından kelimeleri önemseyen insanların hala var olduğunu bilmek güzel.”