Flavio Marquesa, bazen içinde Adamantium’dan pençeler olduğunu hissediyordu. Çok sinirlendiği bir anda Gelecek Postası’nın salak çalışanlarından birine çıkarmıştı hatta ama bunu yapmayı tekrar denediğinde yapamamıştı. Bazen Selina’ya sinirlenip çıkarmaya çalışıyordu fakat Selina o kadar ruhsuzdu ki Flavio’nun sadece siniri bozuluyordu. Gereken öfkeyi kimin sağlayabileceğini biliyordu, küçük kardeşi Eugenio; ama Eugenio bu aralar ortalarda gözükmüyordu.

Roadhouse’ta kalabalık bir akşamın ardından ertesi sabah barı yine her zamanki saatinde açtığında, karısı Selina henüz uyuyordu evlerinde. Eşinin uzun zamandır devam eden keskin baş ağrıları vardı. Bu yüzden de vaktinin çoğunu yatakta geçiriyordu. Flavio için bu bir sorun teşkil etmiyordu. Akşam çalışan bir bartenderları vardı zaten. Hazır kimse yokken, uzun zamandır ertelediği bir işi yapmaya karar verdi. Yaklaşık bir ay önce tanıştığı Hogwarts’ta çalışan kız Clara’ya mektup yazacaktı. Cesaretini toplamıştı, kelimeleri yan yana getirebilirdi. Buna inanıyordu.

Sevgili Clara,
Mektuplara böyle başlanırdı değil mi? Flavio o kadar uzun zamandır mektup yazmamıştı ki bu işleri tamamen unutmuştu.
Aslında çok tereddüt ettim bu mektubu yazmak konusunda. Konuşmamızın, daha doğrusu tanışmamızın üzerinden bir ay geçti. Aslında ilk günlerde yazmak istedim fakat ne yalan söyleyeyim, cesaret edemedim. Neyse, okulda hayat nasıl gidiyor? Ders anlatıyor musun? Burada işler oldukça sıkıcı. Selina, özellikle karım dememişti, rahatsız o yüzden bütün iş bana kalıyor ve bütün gün tek başıma çok sıkılıyorum. Burada olsan konuşurduk. Beni güldürürdün.
Bu kadar yeterliydi ilk mektup için.
Şimdi bitiriyorum. Sen de bana yazarsın umarım.
Sevgiler,
Flavio.